WielkaNoc.

Moja wsobność nie ucierpiała na odosobnieniu.
Jedynie droga do taty i syna boleśnie zamknięta.
Życie toczy się w zupełnie innym rytmie, jakby w z w o l n i o n y m tempie.
Kruchość naszą obnażył ten wirus.
Odkrył, przypomniał, oddzielił sprawy ważne od ważniejszych.
Ja pamiętam czas, dużo czasu...
na pracę, pieluchy tetrowe, pralkę franię, własnoręcznie przecierane zupki, spotkania w małych i większych gronach.

Wirus nas zatrzymał...

Zegar na Ratuszu zatrzymał wskazówki,

jakby się chciał zapytać każdego,

- czy może goni cię ważna sprawa?

- czy gdzieś się spieszysz drogi kolego?

Mogę poradzić ci tylko tyle,

Zatrzymaj się jak ja …

choć na chwile.

I pomyśl, jak ten czas po woli ucieka.

Człowiek goni czas,

Czas goni człowieka.

Może właśnie wróciliśmy do normalnego trybu... życia?

Tylko ten lęk o życie...właśnie.